نصیحت خرد به انسان

---

 خرد گفتا به من روزی تو مست این باغ و بستانی

 چو بلبل از عشاق گل نواخون در گلستانی

دو روزه اندرین باغی شوی سرمست عطراتش  

 به هر سایه کنی کلبه به هر شاخه نوا خوانی

ز فروردین چو بگذشتی گلش پژمرده می باشد

دل شادت بود پر غم کشی آه و پشیمانی

همین باغ است این دنیاحمید ای بلبل خوشخوان

  نباشد سایه و کلبه تو سر اندرگریبانی

مساز این آشیانه تو در این گلزار پژمرده                              

هزاران صاحب کلبه نماندند و نمی مانی

ندارد عهد و پیمانی نسازد با کسی تا سر                         

 نمی گردد به کام کس همین دنیای بد فانی

کجا شد حضرت احمد که ختم الانبیا باشد                                  

مقام و حرمتش این بود کریمش کرد مهمانی

کجا شد شهسوار دین امیرالمومنین حیدر

 یدالله و ولی الله بفرمودش به غفرانی

کجا شد نوح پیغمبر که کشتی بر فراز کوه                                   

به امر ایزد یکتا جهان را کرد طوفانی

کجا شد حضرت موسی که با آن ید  بیضایش                 

یکی از معجزات او عصایی داشت ثعبانی

ز ابراهیم پیغمبر نباشد هیچ معلومی                                

به پا کرد خانه ی کعبه پسرخود کرد قربانی

سکندر کوس شاهی را ز  مشرق کوفت تا مغرب      

نباشد هیچ معلومی از آن آثار شاهانی

بشد جمشید شاهنشاه مروج بود احکامش                          

رسیده کار او آخر به آن زشتی و زجرانی

چو کیخسرو  شهنشاهی به کف جام جهانبینش              

سروش آمد بشو خارج تو منزل در بیابانی

چو شاه افراسیابی را همه توران به امر او                           

  به خاری رفت در غاری بشد در بند هومانی

ز مردان جهان یک سر نبود چون رستم دستان                  

به چاه افتاد ناغافل به تلخی و هراسانی

به ثروت همچو قارونی نبودست و نمی باشد                      

چنان با گنج بی پایان زمینش کرد غرقانی

حکیمان همچو افلاطون و لقمانی و دیگرها                                  

نکردند درد خود درمان اگر با فهم و انسانی

ز اسب عشق پایین شو که او بی راه می تازد                                 

به خاری افکند از زین عنانش گر بپیچانی

فریب این نمایشگاه مخور از این فزونی تر                          

دوامی نیست در کارت تو محکومی به زندانی

کنون اندر سفر هستی تن عریان و بهزادی                         

بگردن نامه ی عصیان ز خجلت پیش سبحانی

بکن تو به بزن پنجه بداهن آل اطهارت                              

سپرده حق همه کاری به آن ها گر نمیدانی

پناه تو نباشد کس به جز تحت الکسائیها                          

به محض حرمت ایشان ببخشاید تو رهبانی